In het Algemeen Dagblad van afgelopen weekeinde maakte een lezersbrief van de 94-jarige Jan Hoek, veel tongen los. De hoogbejaarde Hoek riep jongeren op om zich beter aan de corona-restricties te houden. Om hen hiervan te overtuigen, gaf hij een beknopt levensverhaal over zijn eigen jeugd die door de Tweede Wereldoorlog en de politionele acties in Indonesië tien jaar lang in het teken stond van rottige tijden.

Hoek drong er bij de jongeren op aan om zich een jaar gedeisd te houden zodat de maatschappij niet opnieuw ontwricht zou raken door het coronavirus. Dit vroeg natuurlijk om een reactie van de tieners anno nu. De NOS tikte de reactie van vier van hen op. In het artikel, dat bijna 1.100 woorden telt, komt het woord 'ik' 64 maal voor en 'mijn' 23 maal. Dit komt neer op bijna 9% van alle woorden. Als je hier ook nog de lidwoorden vanaf trekt, kom je uit op 15% van het geheel. 

Verder valt in het artikel te lezen hoe de coronacrisis het leven van de vier tieners van dienst in een ware hel heeft veranderd. Hier wordt een inktzwart beeld geschetst door een groep jonge slachtoffers die hun leed met hartverscheurende persoonlijke  anekdotes met de wereld te delen. 2020 was voor hén namelijk ook allesbehalve een feestje. Sterker nog: er wáren zelfs een aantal maanden helemaal geen feestjes. 

De tieners lieten overigens wel allemaal optekenen begrip te hebben voor de woorden van hoogbejaarde brieventikker. Daarnaast beseften ze maar al te goed hoe zwaar zijn tienertijd was. Maar... 

Te koop aangeboden: galajurk (nooit gedragen)

De 17 jarige Chantal is de eerste gedupeerde die reageert op de oorlogsveteraan. Zij beseft dat de jaren '40 niet het tofste decennium waren om in op te groeien, maar zij schetst een volledig verstierd eindexamenjaar waar ze heel erg moeilijk mee had. "Ik kan mijn kinderen nooit de verhalen vertellen hoe mijn gala was of de examenfeestjes," zegt ze. Ook de diploma-uitreiking viel in het water. Ondanks het feit dat de school toch een centraal moment had ingelast, miste het slachtoffer van coronaleed een aantal 'belangrijke gezichten'.

VWO'er Nassreddin vindt dat zijn generatie niet zo moet zeuren over feestjes, maar dat van een oorlogssituatie nu geen sprake is. Ook in dit aangrijpende relaas speelt het eindgala een belangrijke rol. Ook heeft hij enkele maanden in onzekerheid moeten leven omdat het niet duidelijk was dat hij geslaagd was. "Een grote poppenkast," zo typeert hij de coronabeslommeringen en zijn schoolgang van afgelopen voorjaar.

Het derde slachtoffer luistert naar de naam Nathalie. Zij voelde zich erg verdrietig en zelfs eenzaam. Een vakantie naar het buitenland zat er door de coronacrisis niet in voor haar. Meneer Hoek werd misschien uitgezonden naar Indonesië, maar zij heeft enkele weken Limburg moeten vertoeven. En tot overmaat van ramp had ze ook nog een galajurk gekocht voor een eindexamengala dat niet eens doorging. Ze maakt het naar omstandigheden goed. "U bent uw jeugd kwijtgeraakt aan de oorlog. Ik ben niet mijn jeugd kwijtgeraakt aan corona," besluit ze. 

De hartenkreet van de 94-jarige meneer Hoek kon volgens de laatste respondent Giomy allemaal wel iets empathischer. Zij schetst voor de variatie in het verhaal een persoonlijke lijdensweg waarin galafeesten en examenstunts niet doorgingen. Net als Hoek, raakte de geslaagde havist raakte naar eigen zeggen op een dag alles kwijt: haar sociale leven, haar bijbaantje én sociale leven.

De voorbije maanden waren voor 740.343 anderen eveneens uitzonderlijk hevig verlopen. Zij kunnen hun ervaringen echter niet meer delen met de NOS. Omdat ze dood zijn.