Vandaag begint eindelijk mijn strijd in de rechtbank richting de conclusie dat mij strafrechtelijk helemaal niets te verwijten valt. Daar heb ik zin an, maar inmiddels moet ik mij nu al 3,5 jaar verdedigen tegen een trial by media. Deze is door ronkende persberichten van het Openbaar Ministerie, met daarin knotsgekke beschuldigingen aan mijn adres, de laatste jaren stelselmatig aangejaagd. Vlak voor het weekend werd duidelijk dat zelfs het complete strafdossier bij de media ligt. Nieuwsuur en het AD brachten, na selectief winkelen in het dossier, smeuïge koppen naar buiten. Koppen die gretig werden overgenomen door andere media. De media als rechtbank dus. Een verontrustende ontwikkeling binnen onze rechtsstaat. 

Met valse beschuldigingen kapot geframed

In plaats van dat de rechter aan zet is, is er ter elfder ure nog een groot mediaoffensief tegen mij geopend, waar hele en halve onwaarheden worden verteld, feiten worden verdraaid of uit hun context zijn gehaald. Deze berechting via de media is onaanvaardbaar en schaadt de rechtsstaat. Daarom heb ik aangifte gedaan. Ik ga ervan uit dat het Openbaar Ministerie de Rijksrecherche de opdracht zal geven om te onderzoeken of het dossier is gelekt door de politie, het OM of andere betrokkenen. Het Openbaar Ministerie en politie mogen dat, vanwege hun ambtsgeheim, absoluut niet doen. Wanneer een andere betrokkene het dossier aan de media heeft verstrekt, is dat een daad van smaad of smaadschrift. Doordat het dossier volstaat met ernstige valse beschuldigingen jegens mij, is het een kwalijke zaak dat ik met valse beschuldigingen kapot wordt geframed.

Goede journalistiek heeft politiek zuiverende werking

Media spelen een uiterst belangrijke rol in onze samenleving, op veel manieren en op een groot aantal platforms. Zij controleren gezag en organisaties, instituties en bedrijven. Ze spelen een belangrijke rol in het democratische proces in onze samenleving. Zij bieden volop ruimte voor goed, gedegen en onafhankelijk journalistiek werk in al zijn uitingen en op alle plekken. De mensen voor wie zij werken – het publiek in de breedst mogelijke betekenis – worden op deze wijze het beste bediend. Goede journalistiek kan alleen in volle vrijheid en onafhankelijkheid verricht worden. De vrijheid van de pers is essentieel. Deze belangrijke rol schept verplichtingen en verantwoordelijkheden. Journalistiek die volle vrijheid verlangt, is tegelijkertijd open over aanpak en keuzes. Zij stelt eigen gedragingen en uitingen ter discussie, op die manier vertrouwen opbouwend en verder versterkend.

Goede journalistiek is waarheidsgetrouw en nauwgezet, onpartijdig en fair, controleerbaar en integer. Zij laat zich toetsen en gaat op open wijze om met opmerkingen, reacties en klachten. Hieruit blijkt de potentieel politieke zuiverende werking van goede journalistiek.

Voor door trial by media vervolgden is het lastig reageren

Maar journalisten zijn natuurlijk ook maar gewone mensen. Zij maken fouten en willen, zoals bij mijn zaak, nog weleens een zekere scoringsdrift vertonen. Zij signaleren graag rook, waarbij de neiging bestaat in het bestaan van een vuur te geloven. Voor door trial by media vervolgden is het in het huidige mediatijdperk lastig adequaat te reageren op vermeende schandalen.

In mijn geval wordt een hele partij, de grootste van Den Haag, geslachtofferd en uitgesloten van collegedeelname. Dit raakt de democratie recht in het hart en schaadt het toch al zo broze vertrouwen van burgers in de politiek. 

Laat niemand de illusie hebben dat ik het wagenwiel zelf uitgevonden heb

Door de invallen van de Rijksrecherche en de trial by media die daarop volgde, ben ik mijn baan als wethouder kwijt en mist de stad de oplossingsgerichte Ombudspolitiek waar het in meerderheid voor gekozen heeft. Maar wat als ik ongeschonden uit deze strijd kom? Laat mijn lot dan zien hoe riskant het is als de media behalve als aanklager ook min of meer als rechtbank fungeert? Dat mijn politieke functioneren onmogelijk werd gemaakt door een veroordeling door een publieke opinie. 

Afijn, genoeg om de komende weken voor te vechten, want ik geloof onvoorwaardelijk in mijn Ombudspolitiek. En qua fondsenwerving? Daar heb ik altijd een blauwdruk gebruikt van de wijze waarop andere (landelijke) partijen fondsen werven. Laat namelijk niemand de illusie hebben dat ik het wagenwiel zelf uitgevonden heb, dat zou echt teveel eer zijn. Goed dat er eindelijk duidelijkheid komt over wat er wel en niet mag in politiek Nederland. 

Kwalijk dat dit al 3,5 jaar over de rug van mij, mijn partij en vooral de stad Den Haag en haar inwoners moet gaan.

Richard de Mos is fractievoorzitter van Hart voor Den Haag en woordvoerder van BVNL.