Het kleine Laos heeft steeds minder te vertellen over hun eigen land. Buurland China krijgt hier steeds meer voet aan de grond omdat de Laotiaanse regering hen een hoop geld schuldig is. De Laotianen bouwden in de voorbije jaren een hypermoderne hogesnelheidslijn, waterkrachtcentrales en nieuw elektriciteitsnet in 'samenwerking' met de Chinezen. 

Dit doen ze wel vaker. China leent veel geld uit, heel veel. Sterker nog: het vormt een wezenlijk onderdeel van hun buitenlandbeleid. Door landen meer en meer afhankelijk te maken van Chinees geld, krijgen ze langzaam maar zeker steeds meer te vertellen. De een ziet het als ontwikkelingshulp aan armere landen, de ander beschouwt het als moderne kolonisatie of 'debt-trap'.

2020 is ook voor Laos geen al te best jaar op economisch gebied. Hoewel het land nauwelijks coronabesmettingen kent, blijven de duizenden toeristen die het land normaliter bezoeken weg. Om het gat in de begroting te kunnen dichten moet geld geleend worden. Inmiddels is de schuldenberg zo enorm opgelopen dat ze steeds meer afhankelijk worden van 'investeringen' van hun gulle grote buur.

Social

Betalen of inleveren

Laos heeft ambitieuze toekomstplannen. Ze willen de 'batterij van Oost-Azië worden. Maar hiervoor is geld nodig, aangezien ze bij China voor een vrij gunstig rentetarief kunnen lenen, wordt hier dan ook dankbaar gebruik van gemaakt. Dit is met eigen middelen een tamelijk lastig verhaal. Want ondanks de toeristentripjes blijft Laos een van de armste landen van Zuidoost-Azië.

Zo'n lening werkt eigenlijk hetzelfde als bij een incassobureau: als de landen niet meer in staat zijn om aan hun terugbetalingsverplichting te voldoen, kan beslag worden gelegd op waardevolle bezittingen. In dit geval heeft een Chinese energiemaatschappij een meerderheidsbelang van het nationale electriciteitsnet van hun zuiderbuur in handen gekregen. En ironisch genoeg zijn deze stroomkabels juist aangelegd met het geleende geld uit China.

De Chinese ambassade in Laos laat aan Bangkok Post weten dat het hen helemaal niet om macht te doen is. "Laos kan de aandelen in de komende jaren geleidelijk weer terugkrijgen als ze willen". Brian Eyler, Zuidoost-Azië deskundige van de Strimston Center denktank is minder overtuigd van de goede bedoelingen. "Laos staat op het punt om een pseudo-provincie van China te worden als ze zo doorgaan", vertelt hij.

Social

De socialistische suikeroom

Samen met China, Cuba, Noord-Korea en Vietnam behoort Laos tot de enige landen dat op dit moment een marxistische staatsvorm heeft. In navolging van buurland Vietnam stapte Laos in 1975 over naar een communistisch eenpartijenstelsel waar de Lao People's Party sindsdien de lakens uitdeelt. Dit is al decennialang het geval. Op dit moment heeft de partij 128 van de 132 parlementszetels in handen. 

Van puur communisme is overigens ook in het dunbevolkte Laos niet helemaal meer sprake. Net als de meeste andere 'volksrepublieken' zijn er na de Koude Oorlog mondjesmaat kapitalistische veranderingen doorgevoerd. Zo wordt er internationale handel gedreven en heeft het land de grenzen geopend voor toeristen en investeerders. Laos heeft de ambitie om de 'batterij van Zuid-Oost Azie' te worden. Om dit te realiseren bouwen ze dure waterkrachtcentrales.

Het is niet de eerste keer dat een relatief arm land op deze wijze soevereiniteit opgeeft aan China. Dit gebeurde bijvoorbeeld ook bij Ecuador die tot 2024 80 a 90 procent van hun olie-opbrengsten zijn verschuldigd aan Beijing, Djibouti heeft als tegemoetkoming toestemming gegeven om een legerbasis op hun grondgebied te openen en de Venezolaanse regering van Nicolas Maduro betaalt zijn Chinese staatsschuld terug in olievaten en zeggenschap over hun staatsbedrijven.